بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْفَجْرِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به سپيده‌دم،

وَ لَيالٍ عَشْرٍ

و به شبهاى دهگانه،

وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ

و به جُفت و تاق،

وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ

و به شب، وقتى سپرى شود.

هَلْ فِي ذٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ

آيا در اين، براى خردمند [نياز به‌] سوگندى [ديگر] است؟

أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ

مگر ندانسته‌اى كه پروردگارت با عاد چه كرد؟

إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ

صاحب [بناهايى چون‌] تيرك‌هاى بلند،

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ

كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟

وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ

و با ثمود، همانان كه در درّه، تخته‌سنگها را مى‌بريدند؟

وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ

و با فرعون، صاحب خرگاه‌ها [و بناهاى بلند]؟

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ

همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند،

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ

و در آنها بسيار تبهكارى كردند.

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ

[تا آنكه‌] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت،

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ

زيرا پروردگار تو سخت در كمين است.

فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ

امّا انسان، هنگامى كه پروردگارش وى را مى‌آزمايد، و عزيزش مى‌دارد و نعمت فراوان به او مى‌دهد، مى‌گويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است.»

وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ

و امّا چون وى را مى‌آزمايد و روزى‌اش را بر او تنگ مى‌گرداند، مى‌گويد: «پروردگارم مرا خوار كرده است.»

كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ

ولى نه، بلكه يتيم را نمى‌نوازيد

وَ لا تَحَاضُّونَ عَليٰ طَعامِ الْمِسْكِينِ

و بر خوراك [دادن‌] بينوا همديگر را بر نمى‌انگيزيد

وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا

و ميراث [ضعيفان‌] را چپاولگرانه مى‌خوريد

وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا

و مال را دوست داريد، دوست داشتنى بسيار.

كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا

نه چنان است، آن گاه كه زمين، سخت در هم كوبيده شود،

وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا

و [فرمان‌] پروردگارت و فرشته [ها] صف در صف آيند،

وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْريٰ

و جهنّم را در آن روز [حاضر] آورند، آن روز است كه انسان پند گيرد و [لى‌] كجا او را جاى پندگرفتن باشد؟

يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي

گويد: «كاش براى زندگانى خود [چيزى‌] پيش فرستاده بودم.»

فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ

پس در آن روز هيچ كس چون عذاب‌كردن او، عذاب نكند.

وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ

و هيچ كس چون دربندكشيدن او، دربند نكشد.

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

اى نفس مطمئنّه،

ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً

خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد،

فَادْخُلِي فِي عِبادِي

و در ميان بندگان من درآى،

وَ ادْخُلِي جَنَّتِي

و در بهشت من داخل شو.